Ben Kim miyim?

Fotoğrafım
Antalya, Türkiye
Doğa'nın Maması, Eray'ın Sevgilisi, Can Eşi... Duygusal,asil, zeki, güzel, ağlak, zırlak yani tipik bir BALIK kadını :)

11 Ekim 2010 Pazartesi

İLK İŞ GÜNÜM, İLK DERİNDEN CAN YANMASI ..

09/03/2010 ilk iş günüm… rahat uyandım çünkü Doğamla bir gün önceden yaptığım konuşma neticesinde çok rahat uyudu. Garip bir his ifade etmekte zorlandığım bir his ile uyandım. Doğa dışındaki herkesi suçladım, herkes benim gözümde suçluydu tabi en başta ben, suçluların en büyüyü bendim.Hazırlandım, makyaj yapmak için aynanın karşına geçtiğimde ve  kendimle gözgöze geldiğimde hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Doğa uyanmasın diye elimi ağzımla kapatıp kendimi balkona attım.Orada dilediğim gibi ağladım, ağladım, biliyorum ki uzun zaman bu ağlamanın sonu gelmeyecek ama toparlanmak zorundayımdım.Bir an önce toparlandım ve çıktım evden.Doğum iznine çıktığımda yerime vekaleten Dilara baktığından dolayı beraber bindik servise.Servisteki herkes beni çok sıcak karşıladı herkes Doğa’mı soruyor, beni özlediklerini söylüyorlar.Ben ise onları bile suçlu görüyorum.Nasıl bir psikoloji içindeysem !!! İşyerine vardığımızda ayakalarımın gitmediğini hissettim. Yürüyemüyorum Dilara dur dedim dur lütfen yürüyemiyorum. Biraz bekledik, sonra ofise geldik. Ofis değişmiş, eşyaların yeri değişmiş, herşey değişmiş en başta ben değişmişim. Ofis bana soğuk, sıkıcı ve bunaltıcı geldi ki ofisimi her zaman çok ama çok severdim. Dilara bana işleri devrederken hepsi benim kurduğum sistem olmasına rağmen anlamıyorum söylediklerini, yabancı geliyor söyledikleri, duyamıyorum. Dilara durumu bildiğinden dolayı bana 2-3 gün hiç iş yaptırmadı. Hep kendi yaptı, bense sadece oturdum. Erayla sürekli telefonla konuşuyoruz bana telefondan destek olmaya çalışıyor. Ben annemi her yarım saate bir arıyorum.Saatlerde aksi gibi geçmiyor.Konuştuğum herkes bana kendinden örnek veriyor.Bende kızımı 4 aylıkken bıraktım ilk ay zor geçer ama alışırsın diye.Ya bunun alışması olur mu benim aklım mantığım almıyor böyle bir şeyi. En nefret ettiğim hadiselerden bir tanesi. Niye örnek verilir o an ne düşünülür onu bilmiyorum. Hele de rahat rahat evinde oturup çocuğunu koklaya koklaya büyüten annelerin yaptıkları yorumlara ve bana vermeye çalıştıkları akıllara daha da sinir oluyorum. İlk gün akşamı çoook zor ettim. Eve vardığımda Doğa’mı kucağıma alıp kokladığımda herşey uçup gitti aklımdan. İşte benim istediğim bu ya sadece bu, kızımla beraber olmak. Bence bu annelerin en masum, en doğal isteği…

2 yorum:

gutguturuna dedi ki...

canım benim seni öyle iyi anlıyorumki bende kuzumu bıraktığımda 2 aylıktı henüz..çektiğim vicdan azabı hiç geçmedi..kızıma doyamadım..rabbin yardımcın olsun..biz çalışan annelerin işi gerçekten çokkkkkkk zor..

Doğa'nın Maması dedi ki...

Çalışan annelerin ortak sorunu bu sanırım..desteğin için çok saol.bebeğime hasretim hala geçmedi...