Ben Kim miyim?

Fotoğrafım
Antalya, Türkiye
Doğa'nın Maması, Eray'ın Sevgilisi, Can Eşi... Duygusal,asil, zeki, güzel, ağlak, zırlak yani tipik bir BALIK kadını :)

22 Şubat 2011 Salı

BU ARALAR...

Korkularım, endişelerim ve vicdan azabım yavaş yavaş azalıyor.Doğa bunda en büyük etken.Büyüdükçe daha fazla büyüyeceğini tahmin ettiğim bu duygularım Doğa büyüdükçe azalıyor sanki.Çünkü meleğim beni anlıyor ve benim en büyük destekçim.

Artık sabahları arkamdan çok ağlamıyor.Onu oyalayacak birşeyler buluyorum eline bir eşyamı veriyorum ve onu tembihliyorum; “Ben gelene kadar bunu sakla sakın kimseye verme” diye bu cümlenin, bu tavrın bilincinde oluyor ve beni kendi uğurluyor.Ne gariptir ki ilk başlarda zor geliyordu onun böyle olgun davranması. Ağlasa içim acıyor, kendi uğurlasa acaba beni unutacak mı veya acaba artık beni istemiyor mu/ sevmiyor mu? diye içim içimi yiyor.Enteresan bir ikilem yaşıyorum.Hakikaten annelik delilik!!! Ama ben çok seviyorum bu deliliği.

Ben gittikten sonra düzenli yaşamına da devam ediyor üzmüyor ona bakanları.Olgunlukla karşılıyor, geleceğim saati bekliyor.Tabi ki arada beni çok çağırıyor hatta çoğu zaman anneannesi ve/veya babaannesine “Anne” demesine acayip bozulsamda içten demediğini  biliyorum ağız alışkanlığı diyorum, kendi kendimi teselli ediyorum.İçim rahat ona bakanlar en az benim kadar iyi bakıyorlar ben gibi olmasalar da allah razı olsun onlardan.Aslında nasıl olsun, kim hangi insan anne gibi olabilir ki olamaz tabi.

Artık bende kendime çok kızmıyorum.Kendimi suçlamıyorum iç sesimi kıstım biraz.Yüreğimi çok dinlemiyorum bu aralar mantiğim çok daha ağır basıyor.Bu sayede ruhum daha rahat, ben daha rahatım.Kokusu burnumda, yüzü hep gözümün önünde, sesi kulağımda ama onun olgun davrandığını bildiğimden bende olgunum artık.Dedim ya daha önce de ben Doğa’mla büyüyorum, Doğa’mla olgunlaşıyorum.

Akşamları eve döndüğümde, kapıyı açıp “Ben geldimmm” dediğimde karşımda ki minik meleğimin var gücüyle koşmaya çalışıp kucağıma gelmesi, beni öpmesi zaten beni benden alıyor.Bana sarıldığında,beni öptüğünde omuzlarımda ki o yük kalkıyor kendimi kuş kadar hafif hissediyorum.Gündüzleri iş yerinde beyin yorgunluğu, akşamları ve/veya haftasonları beden yorgunluğumu bir kucaklaşma, bir öpücük, bir içten gülümseme ve bir ömre bedel “Annem” sözü ile alıp götürüyor.

Bu aralar Doğa’mın desteğiyle vicdanım rahat.!!!

4 yorum:

Şenay- Doğam dedi ki...

Çok içten....çok güzel dökmüşssün yüreğindekileri...

Benim kurbaam da birazdan şirketin kapısından girer...çok özledim meleğimii...

Doğa'nın Maması dedi ki...

:) ortak duygular ...

Adaşlar galiba öpüyorum prensesi:)

annelili dedi ki...

Zamanla onlarda biz de alışıyoruz ayrılığa. Allah başka dert vermesin...

Doğa'nın Maması dedi ki...

aminnnnn